Od kilku miesięcy jestem niedoszłą, szczęśliwą mamusią. Mam w brzuchu szczeniaki i wszystko jest okey. Z Loganem układa mi się świetnie. Ona kocha mnie, ja jego. Nie potrafię doczekać się porodu chce, aby nastąpił jak najszybciej. Codziennie jem tylko to co zdrowe. Zdarzają mi się huśtawki nastrojów, ale czemu akurat teraz... Czemu wojna?! Nie mogli poczekać, aż nw... Ktoś inny zajdzie w ciąże? Teraz siedzę w jaskini z Emi i Devil. Tą drugą niezbyt znam, ale wydaje się sympatyczna. Z Emi się przyjaźnie i w sumie jest okey.
- To... W którym tygodniu jesteś? - zapytała mnie Emi.
- Hm... 50 dzień. Za jakieś 2 tygodnie rodzę. - uśmiechnęłam się głaszcząc brzuch. Zaczęłyśmy rozmawiać, aż do jaskini wdarł się jakiś basior.
- No miłe panie... Czas pożegnać się z tym światem. - za chichotał.
- Co robimy? - krzyknęła Devil.
- Nie wiem! - odparła Emi.
- Mam pomysł, ale odsuńcie się. - powiedziałam przykładając od ust naszyjnik (nie wspominałam wcześniej, ale Calipso przeniosła się do talizmanu podarowanego mi przez Logana) i szepcząc. - Calipso jesteś mi potrzebna. Chodź.
Z medalionu zaczęło bić lekkie pomarańczowe światło, później zaczęło się dymić, aż w końcu wyłoniła się Calipso - mój feniks.
- Saphi co jest? - zapytała.
- Calipso zrób coś! - wrzasnęłam. Ona się odwróciła do wroga, a ja podbiegłam do dziewczyn. - Skryjcie się za mną. - nie trzeba było mówić im 2 razy.
Emi i Devil schowały się, a Calipso podpaliła całą jaskinię. Ogień "wylewał" się z każdej szczeliny. Na mnie nie działał, bo po:
1. To moja towarzyszka.
2. Mam moc ognia i sama mogę stać w płomieniach.
- Już po wszystkim. - powiedziałam do Devil i Emi. - Calipso dziękuję.
- Nie ma za co... - szepnęła. Wyglądała okropnie. Jej elegancji wygląd zmienił się nie do poznania.
- Calipso wyglądasz strasznie... Wracaj do medalionu.
- Saphi... Jestem zbyt... Słaba. Zobaczymy się... Za kilka dni... - powiedziała i zmieniła się w proch. Pierwszy raz byłam przy jej spopieleniu.
- I co teraz? - szepnęłam do siebie pod nosem. - Emi podaj proszę mi ten kamień. Leży obok Ciebie. - szepnęłam i odbierając kamień zerwałam naszyjnik z szyi.
- Co robisz? - spytała Devil.
- Szczerze? Nie wiem. - wypalając kamień na kształt miski. Potem wsypałam do niej prochy mojej towarzyszki. W tej chwili do jaskini wbiegł Logan.
- Widziałem ognień! Jak najszybciej tutaj dotarłem! Co się stało? - wyjaśnienie wszystkiego Loganowi było dość krótkie.
- Kochanie musisz pomóc mi dostać się do świątyni ognia. - powiedziałam całując go. - Wiem, gdzie to jest... Potrzebuję ochroniarza.
< Logan, pomożesz?>
niedziela, 31 marca 2013
Nieobecni!
Fred, Kevin, Amber, Richard, Scourge, Tricha, Narcyza, Teddy, Carly, Tamara, Hannie, Cole, George, Nicolette (HorseGirl133) są nieobecni, proszę nie pisać opowiadań z nimi w udziale.
Wasza samica alfa,
Nirvana.
Od Colette - Wojna? Chyba nie dla mnie...
Podobno wybuchła wojna. W całej watasze panowało zamieszanie. Wolałabym trzymać się dość z dala od walczących, w końcu mdleję na widok krwi więc tylko przysporzę WSK kłopotów. Pomyślałam, że może pomogę przy szczeniakach, w końcu jestem pomocniczką. Jak na złość, wpadłam w tłum wojowników idących na pole bitwy. Zachowywali się, jakby mnie w ogóle nie zauważyli, po prostu szli dalej. Nie mogłam się wydostać z zwartego tłumu i ku mojemu przerażeniu odkryłam, że jestem w pierwszej linii wojowników. Teraz nie mogłam już zawrócić. Zamknęłam oczy i mocno zacisnęłam powieki kiedy usłyszałam odgłosy zderzenia dwóch armii...
~~Kilka godzin później~~
Jakimś cudem ciągle udawało mi się uniknąć walki. Było mi niedobrze i ledwo trzymałam się na nogach. Kiedy tuż przed moim nosem wykrwawił się na śmierć jakiś basior z WKP czułam jak zbiera mi się na mdłości. Po chwili gwałtownie zwymiotowałam.
Wtedy zauważam, że zbliża się do mnie jakaś wadera z przy głupawym uśmieszkiem. Zaczęłam się cofać, ale wszędzie było tyle krwi, że czułam, że zaraz zemdleję. Wadera wystawiła pazury i chciała zadać ostateczny cios. Po prostu się z tym pogodziłam. Skuliłam się i zacisnęłam jak najmocniej powieki by już nie widzieć tych zdruzgotanych zwłok i krwi lejącej się strumieniami...
Usłyszałam wściekłe warczenie i dźwięk ciała rozrywanego na kawałki. Zakryłam głowę rękami żeby nie słyszeć pisków wadery nie błagającej o darowanie życia, tylko o szybszą śmierć. To było odrażające. W końcu makabryczne odgłosy ustały. "Zdechła" - pomyślałam i uchyliłam jedną powiekę. Nade mną pochylał się jakiś basior, Nirvana tłumaczyła mi, że to jakaś jej rodzina ale nie pamiętałam jego imienia.
- Nic ci nie jest? - rzucił od niechcenia. Chyba nawet nie spodziewał się odpowiedzi. Zerknęła ukradkiem na to, co pozostało z wadery z WKP. Zebrało mi się na mdłości gdy zobaczyłam jej pogruchotane ciało całe we krwi. I jej oczy... a w nich przerażająca pustka. Zachwiałam się na nogach jakbym miała zaraz paść bez zmysłów.
Basior przewrócił oczami.
- Mdlejesz na widok krwi, tak? - pokiwałam tylko lekko głową, bo czułam że zaraz po prostu się zrzygam. - To po jaką *holerę szłaś na wojnę?!
Nie dałam rady odpowiedzieć. Po prostu gwałtownie zwymiotowałam T.T
< Axl, dokończ>
~~Kilka godzin później~~
Jakimś cudem ciągle udawało mi się uniknąć walki. Było mi niedobrze i ledwo trzymałam się na nogach. Kiedy tuż przed moim nosem wykrwawił się na śmierć jakiś basior z WKP czułam jak zbiera mi się na mdłości. Po chwili gwałtownie zwymiotowałam.
Wtedy zauważam, że zbliża się do mnie jakaś wadera z przy głupawym uśmieszkiem. Zaczęłam się cofać, ale wszędzie było tyle krwi, że czułam, że zaraz zemdleję. Wadera wystawiła pazury i chciała zadać ostateczny cios. Po prostu się z tym pogodziłam. Skuliłam się i zacisnęłam jak najmocniej powieki by już nie widzieć tych zdruzgotanych zwłok i krwi lejącej się strumieniami...
Usłyszałam wściekłe warczenie i dźwięk ciała rozrywanego na kawałki. Zakryłam głowę rękami żeby nie słyszeć pisków wadery nie błagającej o darowanie życia, tylko o szybszą śmierć. To było odrażające. W końcu makabryczne odgłosy ustały. "Zdechła" - pomyślałam i uchyliłam jedną powiekę. Nade mną pochylał się jakiś basior, Nirvana tłumaczyła mi, że to jakaś jej rodzina ale nie pamiętałam jego imienia.
- Nic ci nie jest? - rzucił od niechcenia. Chyba nawet nie spodziewał się odpowiedzi. Zerknęła ukradkiem na to, co pozostało z wadery z WKP. Zebrało mi się na mdłości gdy zobaczyłam jej pogruchotane ciało całe we krwi. I jej oczy... a w nich przerażająca pustka. Zachwiałam się na nogach jakbym miała zaraz paść bez zmysłów.
Basior przewrócił oczami.
- Mdlejesz na widok krwi, tak? - pokiwałam tylko lekko głową, bo czułam że zaraz po prostu się zrzygam. - To po jaką *holerę szłaś na wojnę?!
Nie dałam rady odpowiedzieć. Po prostu gwałtownie zwymiotowałam T.T
< Axl, dokończ>
Od Alkiva
Nienawidziłem mojej starej watahy... To było jak - kolejny dzień jak przeżyje obelgi w watasze. Postanowiłem, że kolejna obelga, którą usłyszę spowoduje moją natychmiastową wyprowadzkę. Oczywiście żaden wilk nie słuchał tego co mówię (z resztą nie mam im tego za złe, ponieważ te wilki były samotnikami i walczyły o wszystko. A wy się dziwicie, że ja tak wyglądam... )
Oczywiście... Wstałem dość wcześnie, jednak za późno na polowanie. Od razu poszedłem nad jezioro się napić. Oczywiście był tam ON... (Ten ON się zaraz wyjaśni kto to) Ten ON to był mój brat bliźniak... Oczywiście niestety, bo w odróżnieniu ode mnie, on nie miał za grosz szacunku do innych. Był arogancki, bezczelny i wredny, ale rodzice i tak go bardziej kochali ode mnie... Zapomniałem dodać, że w watasze byłem jednym z dwóch synów Alfa. Pomimo to, jak już wiecie wszyscy traktowali mnie bezczelnie. Wracając do tematu: Ja piłem z jednego końca małego źródełka, on z drugiego. Piliśmy w milczeniu, do czasu. W końcu ani ja, ani on nie wytrzymaliśmy. On zaczął mnie obrażać na wszystkie możliwe sposoby, a ja mu się tym samym odgrażałem. Przypomniała mi się moja obietnica wobec mojej duszy więc odpowiedziałem mu ostatnie słowo i pobiegłem. Po drodze upolowałem jelenia. Był średniej wielkości, ale za to był bardzo tłusty. Myślałem, że dotarcie do nowej watahy zajmie mi może 1 czy 2 dni, ale nie 2 miesiące! Byłem brudny, mokry i głodny. Straciłem resztki moich nadziei. Nagle stał się cud. Spałem sobie niesmacznie, aż usłyszałem czyjeś głosy. Jak się potem okazało były to głosy Nirvany i Arsusa. Zerwałem się na równe łapy, aż ta dwójka podskoczyła z przerażenia. Rozmawialiśmy dłuższą chwilkę. Wadera zauważyła, że jestem głodny i brudny. Chyba się mną przejęła, bo zaczęła rozmawiać ze swoim partnerem na mój temat. W końcu się mnie zapytali:
- Czy chcesz dołączyć do naszej watahy?
- Z chęcią??? Yyy to znaczy z chęcią!
Zaprowadzili mnie do mojej nowej jaskini i spytali:
- Chcesz żeby cię oprowadzić?
Podziękowałem, bo teraz najważniejsze było łóżko i jedzenie.
Nirvana ostrzegła mnie, że teraz jest wojna, więc nie mogę długo spać. Troszkę mnie to zasmuciło, bo w mojej starej watasze też była wojna i mi się ona przypomniała. Nie dałem tego po sobie poznać i powiedziałem:
- Jak trzeba będzie walczyć, to będę walczył!
- To dobrze... - odpowiedziała i sobie poszła.
Przyszedłem akurat na porę obiadową. Najadłem i napiłem się. Poszedłem spać. Mój sen przerwała mi pewna wadera. Zaskoczyła mnie pytaniem, które brzmiało....
< Dokończy któraś wadera? >
Oczywiście... Wstałem dość wcześnie, jednak za późno na polowanie. Od razu poszedłem nad jezioro się napić. Oczywiście był tam ON... (Ten ON się zaraz wyjaśni kto to) Ten ON to był mój brat bliźniak... Oczywiście niestety, bo w odróżnieniu ode mnie, on nie miał za grosz szacunku do innych. Był arogancki, bezczelny i wredny, ale rodzice i tak go bardziej kochali ode mnie... Zapomniałem dodać, że w watasze byłem jednym z dwóch synów Alfa. Pomimo to, jak już wiecie wszyscy traktowali mnie bezczelnie. Wracając do tematu: Ja piłem z jednego końca małego źródełka, on z drugiego. Piliśmy w milczeniu, do czasu. W końcu ani ja, ani on nie wytrzymaliśmy. On zaczął mnie obrażać na wszystkie możliwe sposoby, a ja mu się tym samym odgrażałem. Przypomniała mi się moja obietnica wobec mojej duszy więc odpowiedziałem mu ostatnie słowo i pobiegłem. Po drodze upolowałem jelenia. Był średniej wielkości, ale za to był bardzo tłusty. Myślałem, że dotarcie do nowej watahy zajmie mi może 1 czy 2 dni, ale nie 2 miesiące! Byłem brudny, mokry i głodny. Straciłem resztki moich nadziei. Nagle stał się cud. Spałem sobie niesmacznie, aż usłyszałem czyjeś głosy. Jak się potem okazało były to głosy Nirvany i Arsusa. Zerwałem się na równe łapy, aż ta dwójka podskoczyła z przerażenia. Rozmawialiśmy dłuższą chwilkę. Wadera zauważyła, że jestem głodny i brudny. Chyba się mną przejęła, bo zaczęła rozmawiać ze swoim partnerem na mój temat. W końcu się mnie zapytali:
- Czy chcesz dołączyć do naszej watahy?
- Z chęcią??? Yyy to znaczy z chęcią!
Zaprowadzili mnie do mojej nowej jaskini i spytali:
- Chcesz żeby cię oprowadzić?
Podziękowałem, bo teraz najważniejsze było łóżko i jedzenie.
Nirvana ostrzegła mnie, że teraz jest wojna, więc nie mogę długo spać. Troszkę mnie to zasmuciło, bo w mojej starej watasze też była wojna i mi się ona przypomniała. Nie dałem tego po sobie poznać i powiedziałem:
- Jak trzeba będzie walczyć, to będę walczył!
- To dobrze... - odpowiedziała i sobie poszła.
Przyszedłem akurat na porę obiadową. Najadłem i napiłem się. Poszedłem spać. Mój sen przerwała mi pewna wadera. Zaskoczyła mnie pytaniem, które brzmiało....
< Dokończy któraś wadera? >
.jpg)
Nieobecni!
Ply, Chris, Veile i Bluels (kocham+) są nieobecni, proszę nie pisać opowiadań z nimi w udziale.
Wasza samica alfa,
Nirvana.
sobota, 30 marca 2013
Od Nirvany - CD historii Vanimute'a
Razem z Kasandrą ukryłyśmy się w grocie poza terenami Watahy Srebrnego Księżyca, by szybko opatrzeć rany. Przy okazji rozmawiałyśmy o mojej wizji i tym dziwnym śnie. Później wadera na chwilę wyszła i po jakiś dziesięciu minutach wróciła i powiadomiła mnie, że jakiś wilk chce dołączyć. Basior wszedł do środka.
- Cześć. - przywitałam się. - Tak więc chcesz dołączyć do WSK?
- Tak, jestem Vanimute. - odparł.
- A ja Nirvana, to jest Kasandra. - powiedziałam. - Słuchaj, teraz mamy wojnę z wrogą watahą. Twoja pomoc na pewno się przyda.
- Serio? - uśmiechnął się. - Oczywiście, że pomogę!
- To świetnie. - Kas wyjęła mi te słowa z ust.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, po czym wróciliśmy na pole walki. Vanimute radził sobie dość dobrze, tylko czasem atakował członków naszej watahy...
<Vanimute?>
- Cześć. - przywitałam się. - Tak więc chcesz dołączyć do WSK?
- Tak, jestem Vanimute. - odparł.
- A ja Nirvana, to jest Kasandra. - powiedziałam. - Słuchaj, teraz mamy wojnę z wrogą watahą. Twoja pomoc na pewno się przyda.
- Serio? - uśmiechnął się. - Oczywiście, że pomogę!
- To świetnie. - Kas wyjęła mi te słowa z ust.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, po czym wróciliśmy na pole walki. Vanimute radził sobie dość dobrze, tylko czasem atakował członków naszej watahy...
<Vanimute?>
Od Vanimute'a
Byłem znów samotny... Błąkałem się po wielkim lesie. Miałem złamaną łapę więc nie mogłem zabardzo polować. Czasami tam złapałem jakiegoś zająca, ale zając to nie jest dużo. Zacząłem głodować. Wędrowałem dalej.Jednak z wyczerpania padłem na wielką skałę. Sapałem. Byłem wyczerpany. Na niebie ujrzałem wilka ze skrzydłami. Przede mną wylądowała piękna, biała wilczyca.
-Kim jesteś - zapytała z niepokojem.
-A co?! Wyglądam na Czarnego - krzyknąłem.
-Kim jesteś - ponowiła pytanie.
-Vanimute.
-Z jakiej watahy?
-Z nijakiej. Szukam.
Wilczyca pomogła mi wstać. Widać było że mi za bardzo nie ufa. Zaprowadziła mnie przed jakąś grotę. Weszła do środka, a mnie kazała zostać. Rozglądałem się. Obok mnie przeszedł jakiś wilk dziwnie na mnie patrząc. Wilczyca wyszła.
-Nirvana chce z tobą pomówić.
Wszedłem do środka.
<Nirvana dokończ>
Od Omegi - CD historii Trevlight'a
Razem z Trevlight'em poszłam na pole bitwy. Zauważyłam jedną z młodych wader, która ledwo stała na nogach. Przed chwilą powaliła jednego basiora z WKP. Podbiegłam do niej i od razu odgoniłam kolejnych napastników. Pomogłam jej schować się w krzakach, a innemu wilkowi kazałam pomóc jej dotrzeć do WSK. Trev w tym czasie zdążył znaleźć już sobie przeciwnika, czarno-zielonego basiora. Gdy przyglądałam się tej walce, skoczyła na mnie silna wadera. Była chyba 2 razy większa ode mnie xP Po długim czasie zmagań z nią, gdy obie byłyśmy już zmęczone, jej z pomocą nadeszły dwie wadery. Jedna purpurowa z dużą i świeżą blizną pod okiem, a druga granatowa z szarymi kropkami na ciele. Uśmiechając się złośliwie otoczyły mnie i powiedziały:
-Moja droga, z nami nie wygrasz. Ostatnie słowo?
Patrzyłam na nie z nienawiścią. Nie mogę osierocić Fressi i Alyssy! Nagle dwie z nich powalił znany mi basior. To był Trev!
-Dzięki - wyszeptałam i zajęłam się ostatnią. Pokonaliśmy je po paru minutach. Zadowoleny basior podszedł do mnie a ja go uściskałam.
-Dziękuję jeszcze raz! Gdyby nie ty moje dzieci zostałyby w połowie sierotami!
-Masz dzieci?-spytał zdumiony.
-Mam partnera, Lucasa. Niedawno urodziłam dwie waderki - Alyssęi Fressię. Uważaj!
W tym momencie na Trevlight'a skoczył krwistoczerwony basior więc nie byłam w stanie określić czy jest we krwi xP. Ja również szybko znalazłam sobie zajęcie. Cieszę się, że Trev dołączył do watahy. Szkoda, że w takim momencie.Po wojnie zapoznam go z rodziną i przyjaciółmi : )
-Moja droga, z nami nie wygrasz. Ostatnie słowo?
Patrzyłam na nie z nienawiścią. Nie mogę osierocić Fressi i Alyssy! Nagle dwie z nich powalił znany mi basior. To był Trev!
-Dzięki - wyszeptałam i zajęłam się ostatnią. Pokonaliśmy je po paru minutach. Zadowoleny basior podszedł do mnie a ja go uściskałam.
-Dziękuję jeszcze raz! Gdyby nie ty moje dzieci zostałyby w połowie sierotami!
-Masz dzieci?-spytał zdumiony.
-Mam partnera, Lucasa. Niedawno urodziłam dwie waderki - Alyssęi Fressię. Uważaj!
W tym momencie na Trevlight'a skoczył krwistoczerwony basior więc nie byłam w stanie określić czy jest we krwi xP. Ja również szybko znalazłam sobie zajęcie. Cieszę się, że Trev dołączył do watahy. Szkoda, że w takim momencie.Po wojnie zapoznam go z rodziną i przyjaciółmi : )
Od Nirvany - CD historii Tęczy
By na chwilę odsapnąć, udałam się na górzyste tereny. Tam zapewne będzie mniej wilków, które szybko uda mi się pokonać. Gdy dotarłam na miejsce, jakiś czarny, poplamiony krwią basior uciekł stąd szyderczo się śmiejąc. Zauważyłam tam ranną Tęczę.
- Tęcza! - krzyknęłam.
Podbiegłam do niej. Ta miała uśmiech na twarzy.
- Cieszę się że mogłam należeć do tak świetnej watahy jak ta...- wypowiadając te słowa upadła na ziemię i zemdlała.
Tym razem nie miałam wyboru. Chwyciłam za amulet i wywołałam Sailen. Gdy klacz stała już koło mnie, położyłam ranną waderę na jej grzbiecie, po czym sama usiadłam za Tęczą, by w razie czego ją złapać. Moja wierna towarzyszka wzleciała wysoko w górę i polecieliśmy trochę dalej za teren główny, gdzie skryci siedzieli medycy, opiekunki i dzieci. Oddałam wilczycę w ręce Youki.
- Co z nią? - spytała.
- Nie wiem... Znalazłam ją na polu walki. - wyjaśniłam. - Będzie żyć?
- Sądzę, że tak, aczkolwiek to nie jest pewne... - westchnęła medyczka.
- To co się teraz dzieje jest straszne. - odparłam troskliwie. - Cóż, muszę wracać i walczyć.
Po tych słowach wpuściłam unipega do medalionu i pieszo pobiegłam rozprawić się z resztą napastników.
<Tęcza? Sorry, że takie krótkie>
- Tęcza! - krzyknęłam.
Podbiegłam do niej. Ta miała uśmiech na twarzy.
- Cieszę się że mogłam należeć do tak świetnej watahy jak ta...- wypowiadając te słowa upadła na ziemię i zemdlała.
Tym razem nie miałam wyboru. Chwyciłam za amulet i wywołałam Sailen. Gdy klacz stała już koło mnie, położyłam ranną waderę na jej grzbiecie, po czym sama usiadłam za Tęczą, by w razie czego ją złapać. Moja wierna towarzyszka wzleciała wysoko w górę i polecieliśmy trochę dalej za teren główny, gdzie skryci siedzieli medycy, opiekunki i dzieci. Oddałam wilczycę w ręce Youki.
- Co z nią? - spytała.
- Nie wiem... Znalazłam ją na polu walki. - wyjaśniłam. - Będzie żyć?
- Sądzę, że tak, aczkolwiek to nie jest pewne... - westchnęła medyczka.
- To co się teraz dzieje jest straszne. - odparłam troskliwie. - Cóż, muszę wracać i walczyć.
Po tych słowach wpuściłam unipega do medalionu i pieszo pobiegłam rozprawić się z resztą napastników.
<Tęcza? Sorry, że takie krótkie>
Od Atosa-CD. historii Liona.
Lana musiała koniecznie iść walczyć,nie podobało mi się to.Dopiero co urodziła,a jeśli zginie kto będzie je karmił?No raczej nie ja (XD). Po długich jej błaganiach pozwoliłem jej wyjść,ale nie na długo.Później
przyszedł Lion,okazało się,że Kely umarła.Kley umarła?!Moja kuzynka nie żyje?Tak samo jak siostra
(Tina)...O nie!Nie pozwolę Lanie już nigdzie wychodzić!Nie chcę stracić i jej...Później okazało się nawet,że
moja druga siostra (Shila) przeszła do WKP.Lana nie może iść walczyć.Oby szybko wróciła...Chwilę później przyszedł Lion.Zapytał jak się czuję po stracie kuzynki.
-No wiesz...Dziś straciłem nie tylko kuzynkę...Ale i siostrę...Dwie siostry... - odpowiedziałem.
-Jak to?! - zapytał.
-Tina też zginęła...A Shila... - nie dokończyłem,bo Lion mi przerwał.
-Shila jest twoją siostrą?!
-Tak... - powiedziałem cicho. -...Przeszła do WKP...
przyszedł Lion,okazało się,że Kely umarła.Kley umarła?!Moja kuzynka nie żyje?Tak samo jak siostra
(Tina)...O nie!Nie pozwolę Lanie już nigdzie wychodzić!Nie chcę stracić i jej...Później okazało się nawet,że
moja druga siostra (Shila) przeszła do WKP.Lana nie może iść walczyć.Oby szybko wróciła...Chwilę później przyszedł Lion.Zapytał jak się czuję po stracie kuzynki.
-No wiesz...Dziś straciłem nie tylko kuzynkę...Ale i siostrę...Dwie siostry... - odpowiedziałem.
-Jak to?! - zapytał.
-Tina też zginęła...A Shila... - nie dokończyłem,bo Lion mi przerwał.
-Shila jest twoją siostrą?!
-Tak... - powiedziałem cicho. -...Przeszła do WKP...
Od Nirvany - CD historii Shili
Shila przeszła do naszych przeciwników... Gorzej chyba być nie mogło. Ja i Arsus byliśmy w szoku. Jednak... Skoro nie należy do watahy, bez problemu mogę zabić tę zas***ą s**ę. Podczas walki biegłam tylko i wyłącznie za waderą, od czasu do czasu walcząc z jakimiś natrętami. Wilczyca ciągle gdzieś znikała mi z pola widzenia. Śledzenie ją było trudne. Gdy w końcu udało mi się ją dopaś, z pazurami skoczyłam na jej grzbiet i zaczęłam wgryzać się w bark.
- Ał! - wrzasnęła i zrzuciła mnie.
Nie zważałam na to. Poważnie raniłam jej łapy i plecy, nie mogłam jednak dostać się do karku. Shila zwijała się z bólu, jednak zadała mi poważną ranę w tylną łapę.
- Zdrajczyni! - krzyknęłam.
- Jeszcze za to pożałujesz, sz***o!
Walka trwała dalej. Shila w końcu wyrwała się mi i uciekła. Miałam nadzieję, że jej już nie spotkam, a nawet jeśli, to rozszarpę ją na miejscu.
- Ał! - wrzasnęła i zrzuciła mnie.
Nie zważałam na to. Poważnie raniłam jej łapy i plecy, nie mogłam jednak dostać się do karku. Shila zwijała się z bólu, jednak zadała mi poważną ranę w tylną łapę.
- Zdrajczyni! - krzyknęłam.
- Jeszcze za to pożałujesz, sz***o!
Walka trwała dalej. Shila w końcu wyrwała się mi i uciekła. Miałam nadzieję, że jej już nie spotkam, a nawet jeśli, to rozszarpę ją na miejscu.
Od Lany - CD historii Atosa
Chciałam walczyć,czy nie chciałam,musiałam zostać w jaskini.Nagle wpadł Lion.Był na wpół martwy.Wyszczerzyłam w złości kły.Nigdy nie daruje temu wilczemu pomiotowi skrzywdzenia mojego brata!Ale to jeszcze nie był koniec...Lion powiedział,że Kely,moja bratowa,kuzynka mojego partnera nie żyje!Wpadłam w prawdziwą furię.Wstałam,choć Atos i medycy surowo protestowali.Zostawiłam szczeniaki pod ich opieką,po czym wyszłam z jaskini i w przeciągu pół godziny zabiłam ok 10 wilków z WKP.Potem z uśmiechem wróciłam do jaskini,kładąc się obok szczeniaków,na oczach zdziwionego Atosa i medyków.
-Już-uśmiechnęłam się.
Potem pochyliłam się nad śpiącym/w śpiączce Lionem,wpatrując się w niego z troską.Po półgodzinnym czuwaniu Lion ocknął się i wyszedł na zewnątrz mordować wilki z WKP.W końcu medycy uznali,że jestem w stanie walczyć,choć Atos wciąż protestował.
-Nie możesz!A co jeśli ci coś się stanie?Chcesz osierocić szczeniaki?!-mówił do mnie z wyrzutem.
-Kochanie,dobrze wiesz,że kilka morderstw mi nie zaszkodzi.-uśmiechałam się do niego,próbując go przekonać.
Zgodził się na układ,że wolni medycy przypilnują szczeniaków,a on będzie mi towarzyszył w walce.W końcu po jakimś czasie dostałam skurczów poporodowych.Atos pobiegł po medyków.Nagle zobaczyłam Edwarda,biegnącego w stronę pola bitwy,oraz Shanti i Axela,którzy próbowali go powstrzymać.Ja wciąż nie mogłam się podnieść z ziemi.Zobaczyłam,jak Edward skacze na olbrzymiego basiora.Ten,go zrzuca,ale Axel gryzie go w ogon,na co ten reaguje napadem furii.Wtedy Edward skacze mu do gardła i niemal przegryza tchwicę.Shanti dokańcza dzieło szczeniąt.Zanim oszołomiony Atos wrócił i zobaczył szczeniaki przy martwym ciele było już po wszystkim.One podbiegły do niego i przytuliły się.Skurcze minęły.Nagle nad sobą usłyszeliśmy głos jakiegoś wilka:
< Kto dokańcza?>
-Już-uśmiechnęłam się.
Potem pochyliłam się nad śpiącym/w śpiączce Lionem,wpatrując się w niego z troską.Po półgodzinnym czuwaniu Lion ocknął się i wyszedł na zewnątrz mordować wilki z WKP.W końcu medycy uznali,że jestem w stanie walczyć,choć Atos wciąż protestował.
-Nie możesz!A co jeśli ci coś się stanie?Chcesz osierocić szczeniaki?!-mówił do mnie z wyrzutem.
-Kochanie,dobrze wiesz,że kilka morderstw mi nie zaszkodzi.-uśmiechałam się do niego,próbując go przekonać.
Zgodził się na układ,że wolni medycy przypilnują szczeniaków,a on będzie mi towarzyszył w walce.W końcu po jakimś czasie dostałam skurczów poporodowych.Atos pobiegł po medyków.Nagle zobaczyłam Edwarda,biegnącego w stronę pola bitwy,oraz Shanti i Axela,którzy próbowali go powstrzymać.Ja wciąż nie mogłam się podnieść z ziemi.Zobaczyłam,jak Edward skacze na olbrzymiego basiora.Ten,go zrzuca,ale Axel gryzie go w ogon,na co ten reaguje napadem furii.Wtedy Edward skacze mu do gardła i niemal przegryza tchwicę.Shanti dokańcza dzieło szczeniąt.Zanim oszołomiony Atos wrócił i zobaczył szczeniaki przy martwym ciele było już po wszystkim.One podbiegły do niego i przytuliły się.Skurcze minęły.Nagle nad sobą usłyszeliśmy głos jakiegoś wilka:
< Kto dokańcza?>
Od Liona - CD historii Kely
Powoli wstałem.Z takimi ranami miałem małe szanse na przeżycie.Podszedłem do wilka,który mnie uratował.Wydawał mi się dziwnie znajomy...O k**** moja partnerka!Zaniosłem jej ciało jak najdalej od pola bitwy.Wziąłem na bok jakiegoś wolnego szamana,a on odprawił jej pogrzeb.Dostałem prawdziwej furii.Wywołałem Saphay.Postanowiłem jej nie przemęczać.Wsiadłem na jej grzbiet i poleciałem do jaskini w której przebywała Lana i Atos.Prawie padłem u wejścia jaskini.Medycy którzy zostali pomogli mi wstać i dojść do Lany i Atosa.
-Lana...Atos...-Mówiłem bez sił.
-Tak?-zapytali.
-Kely...Ona...Nie żyje...-wybełkotałem i zemdlałem.
Obudziłem się niedługo potem,niemal w pełni sił.Saphay spoczywała w medalionie,Lana przyglądała mi się z troską,a Atos właśnie wracał do jaskini.Poinformował Aslana,że jego siostra nie żyje.Czułem dziwną pustkę w środku,a jednocześnie furię,która sprawiała,że niemal wyrywałem się do walki.Po godzinie pozwolono mi wstać i walczyć dalej.Na początku zaatakowałem jakiegoś basiora.Widocznie się tego nie spodziewał,bo miał wyraźnie zaskoczoną minę.Przegryzłem mu tchawicę, a potem pobiegłem na kilku innych,których załatwiłem mocami.Następnie zaatakowała mnie jakaś wadera.Szybko załatwiłem sprawę i znalazłem to,czego szukałem.tę grupkę wilków,która zabiła moją partnerkę i poważnie mnie okaleczyła.Zamordowałem wszystkich bez chwili oddechu.Potem rzuciłem się na kilka innych wilków.W końcu poszedłem do jaskini Atosa.Zapytałem,jak się czuje z tym,że jego kuzynka nie żyje.
< Atos?>
-Lana...Atos...-Mówiłem bez sił.
-Tak?-zapytali.
-Kely...Ona...Nie żyje...-wybełkotałem i zemdlałem.
Obudziłem się niedługo potem,niemal w pełni sił.Saphay spoczywała w medalionie,Lana przyglądała mi się z troską,a Atos właśnie wracał do jaskini.Poinformował Aslana,że jego siostra nie żyje.Czułem dziwną pustkę w środku,a jednocześnie furię,która sprawiała,że niemal wyrywałem się do walki.Po godzinie pozwolono mi wstać i walczyć dalej.Na początku zaatakowałem jakiegoś basiora.Widocznie się tego nie spodziewał,bo miał wyraźnie zaskoczoną minę.Przegryzłem mu tchawicę, a potem pobiegłem na kilku innych,których załatwiłem mocami.Następnie zaatakowała mnie jakaś wadera.Szybko załatwiłem sprawę i znalazłem to,czego szukałem.tę grupkę wilków,która zabiła moją partnerkę i poważnie mnie okaleczyła.Zamordowałem wszystkich bez chwili oddechu.Potem rzuciłem się na kilka innych wilków.W końcu poszedłem do jaskini Atosa.Zapytałem,jak się czuje z tym,że jego kuzynka nie żyje.
< Atos?>
piątek, 29 marca 2013
Nieobecne!
Maddy (Lovexnimals), Sophie i Viktoria (Diamont) są nieobecne, proszę nie pisać opowiadań z nimi w udziale.
Wasza samica alfa,
Nirvana.
Od Tiny-"Śmierć"
Dowidziałam się dziś,że będzie wojna.Nigdy w życiu nie brałam udziału w walce,ciekawe jak to wygląda.Jednak wole sienie dowiedzieć...
~~Kilka godzin później~~
Siedziałam w jaskini,gdy wyszłam okazało się,że wojna już trwa.Rozejrzałam się.Strasznie to wyglądało.Wszędzie krew i piski wilków,niekiedy ciała wilków...Coś ciągnęło mnie z powrotem do jaskini,ale wiedziałam,że muszę iść walczyć.Mój partner (Brave) pewnie już tam walczy..Zaczęłam biec na pole bitwy.Stanęłam na boku,na początku nie wiedziałam co mam robić,rozglądałam się dookoła.Wtedy jakiś wilk się na mnie rzucił.Ugryzł mnie z całej siły w bark.Ja zamiast z nim walczyć uciekłam jeszcze bardziej na bok.Schowałam się w krzaki.Byłam takim tchórzem.Zamiast walczyć,pomóc ukrywam siew krzakach.Ale...No...Jakoś nie mogłam tam iść walczyć.Nagle zobaczyłam jak jakiś wilk trzyma w pysku szczeniaka i szarpie nim.Chciał go rozszarpać żywcem.Wtedy zebrałam się na odwagę i jakoś tam podbiegłam (bo byłam ranna dlatego "jakoś"). Rzuciłam się na wilk,a ten upadając "wypluł" szczeniaka.Walczyłam jak tylko mogłam żeby go obronić.Byłam ranna,wyczerpana,wszędzie leciała mi krewa,ale walczyłam dalej...Musiałam...Kiedy miałam okazję rzuciłam mu się na gardło i przegryzłam mu tętnice.Byłam taka słaba,krew leciała mi strumieniami,ale chwyciłam szczenie i ledwo zaniosłam go do jaskini gdzie są wszystkie szczeniaki podczas wojny.Kilka metrów przed jaskinią czułam,że..że chyba umieram...Padłam przed wejściem i upuściłam szczenie to uciekło do jaskini...Nic już nie słyszałam,wszystko co widziałam było zamazane.Było mi tak zimno.Po nie długim czasie wykrwawiłam się i umarłam...
<Brave?>
~~Kilka godzin później~~
Siedziałam w jaskini,gdy wyszłam okazało się,że wojna już trwa.Rozejrzałam się.Strasznie to wyglądało.Wszędzie krew i piski wilków,niekiedy ciała wilków...Coś ciągnęło mnie z powrotem do jaskini,ale wiedziałam,że muszę iść walczyć.Mój partner (Brave) pewnie już tam walczy..Zaczęłam biec na pole bitwy.Stanęłam na boku,na początku nie wiedziałam co mam robić,rozglądałam się dookoła.Wtedy jakiś wilk się na mnie rzucił.Ugryzł mnie z całej siły w bark.Ja zamiast z nim walczyć uciekłam jeszcze bardziej na bok.Schowałam się w krzaki.Byłam takim tchórzem.Zamiast walczyć,pomóc ukrywam siew krzakach.Ale...No...Jakoś nie mogłam tam iść walczyć.Nagle zobaczyłam jak jakiś wilk trzyma w pysku szczeniaka i szarpie nim.Chciał go rozszarpać żywcem.Wtedy zebrałam się na odwagę i jakoś tam podbiegłam (bo byłam ranna dlatego "jakoś"). Rzuciłam się na wilk,a ten upadając "wypluł" szczeniaka.Walczyłam jak tylko mogłam żeby go obronić.Byłam ranna,wyczerpana,wszędzie leciała mi krewa,ale walczyłam dalej...Musiałam...Kiedy miałam okazję rzuciłam mu się na gardło i przegryzłam mu tętnice.Byłam taka słaba,krew leciała mi strumieniami,ale chwyciłam szczenie i ledwo zaniosłam go do jaskini gdzie są wszystkie szczeniaki podczas wojny.Kilka metrów przed jaskinią czułam,że..że chyba umieram...Padłam przed wejściem i upuściłam szczenie to uciekło do jaskini...Nic już nie słyszałam,wszystko co widziałam było zamazane.Było mi tak zimno.Po nie długim czasie wykrwawiłam się i umarłam...
<Brave?>
Od Shili-"Nowe życie,już na zawsze..." cz.2
Dziś rano Rache powiedziała mi,że rozpoczyna się wojna.To wspaniale się składa,bo zamierzam dołączyć do Watahy Krwawego Pazura.Mam nadzieję,że zacznie się szybko...
~~Około dwóch godzin później~~
Cała wataha zebrała się na przeciwko WKP.Alfy coś do siebie wrzeszczały,a potem zaczęła się wojna.Siedziałam w krzakach i przyglądałam się wszystkiemu.Co za wspaniały widok patrzeć jak wilki z WKP powalają wilki z WSK.Jakieś trzy wilki prawie zabiły by Nirvane,szkoda,że się wystraszyły.Czekałam na okazję kiedy będę mogła do nich dołączyć.
~~Kilka godzin później~~
Nie było żadnej dobrej okazji żeby powiedzieć to Ofhie.Niestety on ciągle walczył,a mnie robiło się strasznie nudno.Może wystarczy tylko jak stanę po ich stronie i będę walczyć dla nich?A jak mnie z nimi pomylą?Nie wiem co miałam już robić.No raz się żyje.Stanęłam po stronie WKP.Niektóre wilki dziwnie na mnie spoglądały,ale nikt mnie nie atakował.Pobiegłam na przód zaatakować Nirvane,ciekawe jak zrobi zdziwioną minę.Kiedy do niej biegłam nikt z WSK mnie nie atakował i mogłam spokojnie dobiec do Nirvany.Stanęłam na przeciw niej.Jaką zrobiła minę.
-Shila?! - zrobiła wielkie oczy.
-Witaj Nirvanuś... - powiedziałam.
-Myślałam,że nie żyjesz.
-To źle myślałaś! - powiedziałam i rzuciłam się na nią,a ta mnie odepchnęła.
-Co ty robisz?! - warknęła.
-A!Zapomniałam Ci powiedzieć należę teraz do WKP. - uśmiechnęłam siei tym razem to ona rzuciła się na mnie ja jednak uniknęłam ataku.
Potem zaczęłyśmy się gryźć,drapać i w ogóle...Arsus musiał nas zobaczyć,bo podbiegł szybko do nas.
-Shila?! - zrobił oczy takie ja Nirvana.
Gdy tylko go ujrzałam uciekłam.Oczywiście dalej walczyłam przeciwko WSK...
<Nirvana?>
~~Około dwóch godzin później~~
Cała wataha zebrała się na przeciwko WKP.Alfy coś do siebie wrzeszczały,a potem zaczęła się wojna.Siedziałam w krzakach i przyglądałam się wszystkiemu.Co za wspaniały widok patrzeć jak wilki z WKP powalają wilki z WSK.Jakieś trzy wilki prawie zabiły by Nirvane,szkoda,że się wystraszyły.Czekałam na okazję kiedy będę mogła do nich dołączyć.
~~Kilka godzin później~~
Nie było żadnej dobrej okazji żeby powiedzieć to Ofhie.Niestety on ciągle walczył,a mnie robiło się strasznie nudno.Może wystarczy tylko jak stanę po ich stronie i będę walczyć dla nich?A jak mnie z nimi pomylą?Nie wiem co miałam już robić.No raz się żyje.Stanęłam po stronie WKP.Niektóre wilki dziwnie na mnie spoglądały,ale nikt mnie nie atakował.Pobiegłam na przód zaatakować Nirvane,ciekawe jak zrobi zdziwioną minę.Kiedy do niej biegłam nikt z WSK mnie nie atakował i mogłam spokojnie dobiec do Nirvany.Stanęłam na przeciw niej.Jaką zrobiła minę.
-Shila?! - zrobiła wielkie oczy.
-Witaj Nirvanuś... - powiedziałam.
-Myślałam,że nie żyjesz.
-To źle myślałaś! - powiedziałam i rzuciłam się na nią,a ta mnie odepchnęła.
-Co ty robisz?! - warknęła.
-A!Zapomniałam Ci powiedzieć należę teraz do WKP. - uśmiechnęłam siei tym razem to ona rzuciła się na mnie ja jednak uniknęłam ataku.
Potem zaczęłyśmy się gryźć,drapać i w ogóle...Arsus musiał nas zobaczyć,bo podbiegł szybko do nas.
-Shila?! - zrobił oczy takie ja Nirvana.
Gdy tylko go ujrzałam uciekłam.Oczywiście dalej walczyłam przeciwko WSK...
<Nirvana?>
Od Asteria - CD historii Shine ''Zakochanie''
Środek wojny...Pierwsza wojna w mym życiu...Nie wiem jak się zachowywać,ani nic...Walczyły,gdy nagle zobaczyłem jakiegoś wilka i waderę.Ona była ranna w łapę,a tamten debil jeszcze ją chciał zabić.Bez wahania naskoczyłem na niego i zabiłem.Wadera przemówiła:
-Dzię-Dziękuję.
-Nie ma za co.Poczekaj pomogę ci. - powiedziałem i waząłem ją na ręce.
-Jak mas zna imię? - zapytałem pierwszy
-Shine.A ty?
-Ja Asterio. - odpowiedziałem trochę nieśmiało...Nie za bardzo podoba mi się to imię.Szliśmy powoli do pobliskich krzaków, by odpocząć.
Gdy dotarliśmy na miejsce, zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i niczym.Usłyszałam cichutki
szelest.I zobaczyłam wielkiego basiora.
-Asterio uważaj! - krzyknęła Shine.
Wadera popchnęła mnie w inną stronę,a sama została ''napadnięta''.Po chwili go zabiła i leżała na ziemi jak trup.
Zabrałem ją z tam tond do mojej jaskini.Wyciągnąłem bandaż i opatrzyłem ją.
~Po przebudzeniu się wadery~
Stałem i patrzyłem jak inne wilki się biją i zabijają.Nagle rozległ się jakiś krzyk.Krzyczała Shine.Pewnie jeszcze nie doszła do siebie.Musiałem z nią tam zostać.Mam dość dużą jaskinię,więc przenieśliśmy się do dalszych części jaskini.
-Jesteś bezpieczna...-powiedziałem.
Wadera tylko uśmiechnęła się słabo.
-Dzię-dziękuje jeszcze raz za troskę...-powiedziała.
-Nie ma za co...
W tej chwili do jaskini wpadł jakiś wilk...Chyba gamma wrogiej watahy.
-Czego tu szukasz?!-zapytałem wychodząc z cienia.
-Twojej i tej pięknisi śmierci!-krzyknął i skoczył na mnie.
~Po jakiś 5 minutach~
Biliśmy się zaciekle,ale w końcu wygrałem i go zabiłem.Shine cały czas się patrzyła na nas.Chciałem oszczędzić jej tego widoku,ale nie mogłem...W końcu to wojna...Nagle wadera zemdlała.Podbiegłem do niej.Miała otwarte oczy i jeszcze przewrócone,tak że było tylko widać białka.Wierciła się ciągle.
~Po jej przebudzeniu~
Obudziła się już,a ja ją szybko zapytałem:
-Czy coś Ci się śniło?
< Shine?>
-Dzię-Dziękuję.
-Nie ma za co.Poczekaj pomogę ci. - powiedziałem i waząłem ją na ręce.
-Jak mas zna imię? - zapytałem pierwszy
-Shine.A ty?
-Ja Asterio. - odpowiedziałem trochę nieśmiało...Nie za bardzo podoba mi się to imię.Szliśmy powoli do pobliskich krzaków, by odpocząć.
Gdy dotarliśmy na miejsce, zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i niczym.Usłyszałam cichutki
szelest.I zobaczyłam wielkiego basiora.
-Asterio uważaj! - krzyknęła Shine.
Wadera popchnęła mnie w inną stronę,a sama została ''napadnięta''.Po chwili go zabiła i leżała na ziemi jak trup.
Zabrałem ją z tam tond do mojej jaskini.Wyciągnąłem bandaż i opatrzyłem ją.
~Po przebudzeniu się wadery~
Stałem i patrzyłem jak inne wilki się biją i zabijają.Nagle rozległ się jakiś krzyk.Krzyczała Shine.Pewnie jeszcze nie doszła do siebie.Musiałem z nią tam zostać.Mam dość dużą jaskinię,więc przenieśliśmy się do dalszych części jaskini.
-Jesteś bezpieczna...-powiedziałem.
Wadera tylko uśmiechnęła się słabo.
-Dzię-dziękuje jeszcze raz za troskę...-powiedziała.
-Nie ma za co...
W tej chwili do jaskini wpadł jakiś wilk...Chyba gamma wrogiej watahy.
-Czego tu szukasz?!-zapytałem wychodząc z cienia.
-Twojej i tej pięknisi śmierci!-krzyknął i skoczył na mnie.
~Po jakiś 5 minutach~
Biliśmy się zaciekle,ale w końcu wygrałem i go zabiłem.Shine cały czas się patrzyła na nas.Chciałem oszczędzić jej tego widoku,ale nie mogłem...W końcu to wojna...Nagle wadera zemdlała.Podbiegłem do niej.Miała otwarte oczy i jeszcze przewrócone,tak że było tylko widać białka.Wierciła się ciągle.
~Po jej przebudzeniu~
Obudziła się już,a ja ją szybko zapytałem:
-Czy coś Ci się śniło?
< Shine?>
Nieobecni!
Kiiy/Leo/Lenny/Mikija/Kaminari i Arya (Arbuzik) są nieobecni. Proszę nie pisać opowiadań z nimi w udziale.
Wasza samica alfa,
Nirvana.
Od Rache-CD. historii Matta
Nie wiedziałam,że kiedy kol wiek się zakocham.Mama mówiła przecież,że nie można ufać basiorom,bo co "tata" jej zrobił,ale Matt na pewno taki nie jest.Okazało się,że Matt zabił jakąś Dark Sky.
-No więc co o tym sądzisz? A tak w ogóle co słychać u twojego beznadziejnego braciszka i mamusi?
-Ja bym nic nie mówiłam. Moja mama raz prawie zabiła jakąś Emi.Nic nie mówiła,później to się ujawniło,a oni i tak nic nie zrobili.Ja bym się tym nie interesowała...Przecież moja mam nie żyje,a brat spo...Nie...Skoro mamy być parą muszę powiedzieć Ci prawdę...Tak na prawdę... - zaczęłam mówić szeptem. - ...moja mama żyje...Ukrywa się...A ja mam wszystkim mówić,że to przez "tatę" i Nirvanę...
Matt nic nie odpowiedział.Zaczęliśmy iść do watahy.Pożegnaliśmy się całusem i rozeszliśmy.ja jeszcze poszłam do mamy.Zastanawiam się czy powiedzieć jej o tym...Ale raczej nie...
-Witaj mamo... - powiedziałam cicho wchodząc do jej małej jamki.
-Cześć kochanie. - odparła. - Dobrze,że jesteś...Muszę ci coś powiedzieć...
-Co?
-Dołączamy do Watahy Krwawego Pazura...
-My?
-Tak...Ty...Ja...i Less...
-Nie!Ja nie chcę!
-Dlaczego?
-Bo...Bo...Nie chcę i tyle...
-Rozumiem czemu nie chcesz...
-Skąd?
-Ja cię znam...Będziesz informować mnie razem z Lessem co dzieje siew watasze,a ja będę informować WKP.
-No...No właśnie!O to mi chodziło...
-Dobrze myślisz...
-Więc raz w tygodniu,w nocy spotykamy się tu...W każdą niedzielę...
-Jasne.
-Dobrze...Jutro będę już w tam tej watasze.Do zobaczenia!
-Pa... - powiedziałam i wyszłam.
Myślałam o tym czy mam jej mówić prawdę...Być zdrajczynią watahy?Sama nie wiem...Będę musiała to spokojnie przemyśleć...Wróciłam do jaskini i rozmyślając nad tym zasnęłam...
<Matt?>
-No więc co o tym sądzisz? A tak w ogóle co słychać u twojego beznadziejnego braciszka i mamusi?
-Ja bym nic nie mówiłam. Moja mama raz prawie zabiła jakąś Emi.Nic nie mówiła,później to się ujawniło,a oni i tak nic nie zrobili.Ja bym się tym nie interesowała...Przecież moja mam nie żyje,a brat spo...Nie...Skoro mamy być parą muszę powiedzieć Ci prawdę...Tak na prawdę... - zaczęłam mówić szeptem. - ...moja mama żyje...Ukrywa się...A ja mam wszystkim mówić,że to przez "tatę" i Nirvanę...
Matt nic nie odpowiedział.Zaczęliśmy iść do watahy.Pożegnaliśmy się całusem i rozeszliśmy.ja jeszcze poszłam do mamy.Zastanawiam się czy powiedzieć jej o tym...Ale raczej nie...
-Witaj mamo... - powiedziałam cicho wchodząc do jej małej jamki.
-Cześć kochanie. - odparła. - Dobrze,że jesteś...Muszę ci coś powiedzieć...
-Co?
-Dołączamy do Watahy Krwawego Pazura...
-My?
-Tak...Ty...Ja...i Less...
-Nie!Ja nie chcę!
-Dlaczego?
-Bo...Bo...Nie chcę i tyle...
-Rozumiem czemu nie chcesz...
-Skąd?
-Ja cię znam...Będziesz informować mnie razem z Lessem co dzieje siew watasze,a ja będę informować WKP.
-No...No właśnie!O to mi chodziło...
-Dobrze myślisz...
-Więc raz w tygodniu,w nocy spotykamy się tu...W każdą niedzielę...
-Jasne.
-Dobrze...Jutro będę już w tam tej watasze.Do zobaczenia!
-Pa... - powiedziałam i wyszłam.
Myślałam o tym czy mam jej mówić prawdę...Być zdrajczynią watahy?Sama nie wiem...Będę musiała to spokojnie przemyśleć...Wróciłam do jaskini i rozmyślając nad tym zasnęłam...
<Matt?>
Od Atosa-CD. historii Lany
Lana sobie spała,a ja siedziałem przy wyjściu i patrzałem na inne wilki.Najbardziej spoglądałem na grupkę szczeniaków bawiących się.Może niedługo dołączą do nich szczeniaki moje i Lany.Jak się cieszę,ze będę tatusiem...Po chwili Lana się obudziła.Zaczęła zwijać się z bólu.Może to już?!Pobiegłem jak najszybciej po medyków.Weszli do jaskini,a ja zostałem przed.Przyszli jeszcze Lion,Kely i Saphay (towarzyszka Liona). Czekaliśmy aż będzie koniec.Po chwili jednak przybiegła do nas jakaś wilczyca.
-Woja!Wojna się zbliża! - wrzeszczała.
-Co?!Jaka wojna?! - przestraszył się Lion.
-Z Watahą Krwawego Pazura! - powiedziała i odbiegła.
-O nie... - powiedziała cicho Kely,a Lion ja przytulił.
Wszyscy byliśmy zszokowani.Ja raz myślałem o lanie raz o wojnie.
-Możecie wejść. - powiedziała Youka.
Od razu tam wbiegłem.Zobaczyłem Lane z trzema szczeniaczkami.Jeden był kolorowy,jeden biało-beżowy,a jeden czarno-zielony.Były prześliczne.Leżały wtulone w Lanę.Pogłaskałem wszystkie po kolei z uśmiechem.Po chwili jednak zrobiłem ponurą minę-przypomniałem sobie o wojnie.
-Lana... - zacząłem.
-Tak?
-W-w...wojna się zbliża...
-Co?!
-Musisz tu zostać ze szczeniakami,a ja muszę iść. - mówiłem cicho.
<Lana?>
-Woja!Wojna się zbliża! - wrzeszczała.
-Co?!Jaka wojna?! - przestraszył się Lion.
-Z Watahą Krwawego Pazura! - powiedziała i odbiegła.
-O nie... - powiedziała cicho Kely,a Lion ja przytulił.
Wszyscy byliśmy zszokowani.Ja raz myślałem o lanie raz o wojnie.
-Możecie wejść. - powiedziała Youka.
Od razu tam wbiegłem.Zobaczyłem Lane z trzema szczeniaczkami.Jeden był kolorowy,jeden biało-beżowy,a jeden czarno-zielony.Były prześliczne.Leżały wtulone w Lanę.Pogłaskałem wszystkie po kolei z uśmiechem.Po chwili jednak zrobiłem ponurą minę-przypomniałem sobie o wojnie.
-Lana... - zacząłem.
-Tak?
-W-w...wojna się zbliża...
-Co?!
-Musisz tu zostać ze szczeniakami,a ja muszę iść. - mówiłem cicho.
<Lana?>
Od Nirvany - CD historii Isaly
Isaly walczyła razem ze mną. Obie nieźle sobie radziłyśmy. Niestety, w pewnej chwili jeden przeciwnik rzucił się na waderę, a ja nie mogłam jej pomóc. Wtedy stało się coś niezwykłego. Diament, który Isaly miała na szyi zabłysnął, a wróg upadł na ziemię. Moje pierwsze wrażenie? Diament na pewno będzie musiał być schowany w trudno dostępnym miejscu.
- Nie wiedziałam, że ma taką moc. – powiedziała wilczyca.
- Ja też. - odparłam. - Uważaj! - krzyknęłam i odepchnęłam ją, kiedy to właśnie nadlatywała kula ognia.
- Dzięki. - szepnęła.
- Nie ma za co.
Po tej krótkiej wymianie słów szybko wróciłyśmy do walki, gdyż zostałyśmy dosłownie otoczone. Chciałam, by Isaly użyła mocy diamentu, ta jednak mówiła, że nie wie jak. Pozostało nam walczyć samodzielnie. Trochę krwi się polało, zwłaszcza z mojej łapy. Udało nam się jednak wybrnąć z sytuacji i rozbiegłyśmy się na swoje strony. Chciałam uciec trochę dalej od pola walki i znaleźć coś, czym bez problemu mogę zatamować ranę. Ukryłam się w krzakach. Wytworzyłam kulkę lodu, po czym zaczęłam na nią chuchać i dmuchać, by się rozpuściła. Gdy to nastąpiło wodą obmyłam ranę. W tej właśnie chwili usłyszałam przeraźliwy krzyk. Wychyliłam się. Zauważyłam... ogon? Smoczy ogon. Wybiegłam z ukrycia jak najszybciej. Moim oczom ukazał się wielki czarny smok, o czerwonych, niczym krwistych oczach bez źrenic, który w łapie trzymał przerażoną Mikiję. Leo próbował ją ocalić, cały jednak drżał ze strachu.
- Matko boska, Sailen! - krzyknęłam i wypuściłam unipega z medalionu.
Szybko kazałam jej pomóc waderze, sama zaś atakowałam go mocami. Smoczysko jednak było silniejsze. Sailen również nie dawała sobie rady... Wtedy przybiegła Kiiyuko...
<Kiiy?>
- Nie wiedziałam, że ma taką moc. – powiedziała wilczyca.
- Ja też. - odparłam. - Uważaj! - krzyknęłam i odepchnęłam ją, kiedy to właśnie nadlatywała kula ognia.
- Dzięki. - szepnęła.
- Nie ma za co.
Po tej krótkiej wymianie słów szybko wróciłyśmy do walki, gdyż zostałyśmy dosłownie otoczone. Chciałam, by Isaly użyła mocy diamentu, ta jednak mówiła, że nie wie jak. Pozostało nam walczyć samodzielnie. Trochę krwi się polało, zwłaszcza z mojej łapy. Udało nam się jednak wybrnąć z sytuacji i rozbiegłyśmy się na swoje strony. Chciałam uciec trochę dalej od pola walki i znaleźć coś, czym bez problemu mogę zatamować ranę. Ukryłam się w krzakach. Wytworzyłam kulkę lodu, po czym zaczęłam na nią chuchać i dmuchać, by się rozpuściła. Gdy to nastąpiło wodą obmyłam ranę. W tej właśnie chwili usłyszałam przeraźliwy krzyk. Wychyliłam się. Zauważyłam... ogon? Smoczy ogon. Wybiegłam z ukrycia jak najszybciej. Moim oczom ukazał się wielki czarny smok, o czerwonych, niczym krwistych oczach bez źrenic, który w łapie trzymał przerażoną Mikiję. Leo próbował ją ocalić, cały jednak drżał ze strachu.
- Matko boska, Sailen! - krzyknęłam i wypuściłam unipega z medalionu.
Szybko kazałam jej pomóc waderze, sama zaś atakowałam go mocami. Smoczysko jednak było silniejsze. Sailen również nie dawała sobie rady... Wtedy przybiegła Kiiyuko...
<Kiiy?>
Od Kely-"Moja Śmierć" i CD. historii Liona "Wojna"
Był dziś w miarę spokojny dzień.Poszłam nad wodospad umyć siei napić. Zastanawiałam się gdzie jest mój partner (Lion). Może znowu szykuje niespodziankę dla mnie.Ostatnio zabawa była super.Chodziłam sobie po lesie.Potem poszłam na plac główny.Była tam panika.Wszyscy krzyczeli "Wojna!Wojna się zaczęła!". Nie wiedziałam co robić.Zaczęłam szukać Liona,może on coś będzie wiedział.Nie mogłam go znaleźć.
~~Po długich poszukiwaniach~~
Wszyscy byli już gotowi do ataku.Ja nadal nie mogłam znaleźć Liona.Stanęłam w grupie naszych wilków,rozglądałam się dookoła.Nigdzie ani śladu Liona.Zaczęła się wojna.WKP (nasi przeciwnicy) wypuścili swoich towarzyszy,szkoda,że ja nie mam,ale Lion ma.Niedawno zdobył pięknego feniksa.Ja walczyłam bardziej mocami.Nadal ciągle się rozglądałam.Muszę go znaleźć.W końcu ujrzałam go.Walczył z jakimś innym wilkiem.Wilk był wielki i silny,Lin nie mógł dać sobie rady.Pobiegłam tam jak najszybciej.Rzuciłam się na wilka i zaczęliśmy walczyć z całych sił.Byłam tak wkurzona,że ledwo mnie powalał.Ja jednak zawsze wstałam.Musiałam obronić mojego partnera.Był ciężko ranny.Nagle wilk zadał taki wielki cios,że poleciałam daleko.Byłam taka słaba.Czułam,że umieram.wilk zbliżał się do Liona.Zamachnął łapą,ale ja w ostatniej chwili skoczyłam mu do gardła.Umarł...A ja padłam.Teraz był już mój koniec...Widziałam,że Lion wstał i podbiegł do mnie.Chwycił mnie i zaczął coś mówić,ja jednak nic nie słyszałam.Umarłam...
<Lion?>
~~Po długich poszukiwaniach~~
Wszyscy byli już gotowi do ataku.Ja nadal nie mogłam znaleźć Liona.Stanęłam w grupie naszych wilków,rozglądałam się dookoła.Nigdzie ani śladu Liona.Zaczęła się wojna.WKP (nasi przeciwnicy) wypuścili swoich towarzyszy,szkoda,że ja nie mam,ale Lion ma.Niedawno zdobył pięknego feniksa.Ja walczyłam bardziej mocami.Nadal ciągle się rozglądałam.Muszę go znaleźć.W końcu ujrzałam go.Walczył z jakimś innym wilkiem.Wilk był wielki i silny,Lin nie mógł dać sobie rady.Pobiegłam tam jak najszybciej.Rzuciłam się na wilka i zaczęliśmy walczyć z całych sił.Byłam tak wkurzona,że ledwo mnie powalał.Ja jednak zawsze wstałam.Musiałam obronić mojego partnera.Był ciężko ranny.Nagle wilk zadał taki wielki cios,że poleciałam daleko.Byłam taka słaba.Czułam,że umieram.wilk zbliżał się do Liona.Zamachnął łapą,ale ja w ostatniej chwili skoczyłam mu do gardła.Umarł...A ja padłam.Teraz był już mój koniec...Widziałam,że Lion wstał i podbiegł do mnie.Chwycił mnie i zaczął coś mówić,ja jednak nic nie słyszałam.Umarłam...
<Lion?>
Od Devil
Gdy się ocknęłam zobaczyłam pole bitwy. Nirv widać nad czymś rozmyślała. Nie miałam czasu spytać o co chodzi.
Pdbiegły do mnie cztery basiory. Ciężko było ich zniszczyć. Zabiłam jednego lecz pozostałych trzech nie dałam rady. Nagle za krzaków wyłoniła się wielka łapa.
- Co to do jasnej….- Powiedziały basiory ale nie zdążyły bo łapa złapała je i cisnęła daleko w może.
- Smaug.- Odparłam.
- No co ja nic nie robię.- Powiedział z uśmiechem na twarzy.
Walka trwała dopiero 3 godziny. Szczenięta z zachwytem patrzyły na wojnę. Chyba wolałabym żeby moje maleństwo było z nimi ale cóż walczy ze mną. Nagle na mnie skoczyła samica alfa z WKP. Praktycznie nie miałam szans ale jak by z pod ziemi wyskoczył duch Dynastii i wstąpił we mnie dzięki czemu samica została pozbawiona łapy. Wiele się jeszcze działo rzeczy lecz ja tego nie pamiętam. Smaug niecierpliwił się i coraz częściej wysiągał łapę lapiąc wilki i zjadając je.
Zaczęłam razem z Nirv walczyć z wilkami.
- Nie boisz się o swoje szczeniaki?- Spytała mnie Nirv.
- Może trochę ale przeżyję.- Odparłam.
< Ktoś dokończy?>
Pdbiegły do mnie cztery basiory. Ciężko było ich zniszczyć. Zabiłam jednego lecz pozostałych trzech nie dałam rady. Nagle za krzaków wyłoniła się wielka łapa.
- Co to do jasnej….- Powiedziały basiory ale nie zdążyły bo łapa złapała je i cisnęła daleko w może.
- Smaug.- Odparłam.
- No co ja nic nie robię.- Powiedział z uśmiechem na twarzy.
Walka trwała dopiero 3 godziny. Szczenięta z zachwytem patrzyły na wojnę. Chyba wolałabym żeby moje maleństwo było z nimi ale cóż walczy ze mną. Nagle na mnie skoczyła samica alfa z WKP. Praktycznie nie miałam szans ale jak by z pod ziemi wyskoczył duch Dynastii i wstąpił we mnie dzięki czemu samica została pozbawiona łapy. Wiele się jeszcze działo rzeczy lecz ja tego nie pamiętam. Smaug niecierpliwił się i coraz częściej wysiągał łapę lapiąc wilki i zjadając je.
Zaczęłam razem z Nirv walczyć z wilkami.
- Nie boisz się o swoje szczeniaki?- Spytała mnie Nirv.
- Może trochę ale przeżyję.- Odparłam.
< Ktoś dokończy?>
Od Liona - Wojna
Zdobyłem własnego towarzysza-Saphay.Feniks miał żywioł powietrza,co mam nadzieję przyda się podczas bitwy.A propos walki właśnie się tam wybierałem.Razem z innymi członkami watahy pędziłem na pole bitwy.Zaczęła się zacięta walka.Wszędzie krew,kości i wolę nawet nie wiedzieć co.Na razie mordowałem bez żadnych trudności.Tamta wataha była dużo słabsza.Nagle skoczył na mnie jakiś wielki basior.Zaśmiałem się w duszy.Kolejna ofiara.Więcej krwi.Więcej bólu.Sam nie wiedziałem skąd taki przypływ mocy.Zacząłem walkę z basiorem.Miał żywioł krwi.Zorientowałem się po paru minutach.Na początku prowadziłem,ale potem on ujawnił swoją prawdziwą moc.Przygwoździł mnie do ziemi.
-I co teraz?-zaśmiał się.
-Teraz to!-zrzuciłem co na ziemię.
Szybko zraniłem zdezorientowanego wilka i zatrułem jadem.Padł po kilku minutach.Potem szło gładko jak przedtem.Nie chciałem wywoływać Saphay.Zrobię to dopiero,gdy tamci się zmęczą.Nagle skoczyło na mnie pięć wilków.Dwie wadery i trzech basiorów.Zrozumiałem,że to już mój koniec.Nie poddawałem się mimo to.Nasza wataha musi wygrać,więc staram się zająć te wilki jak najdłużej.W końcu poczułem,że nie mam już więcej sił.Ich resztką osunąłem się na ziemię.Nagle usłyszałem odgłosy biegu.Jakiś wilk zabił moich oprawców.Próbował mnie ocucić.Jeszcze żyłem.Może mu się uda...Miałem wielką nadzieję,że tak...
< Kto dokończy?>
-I co teraz?-zaśmiał się.
-Teraz to!-zrzuciłem co na ziemię.
Szybko zraniłem zdezorientowanego wilka i zatrułem jadem.Padł po kilku minutach.Potem szło gładko jak przedtem.Nie chciałem wywoływać Saphay.Zrobię to dopiero,gdy tamci się zmęczą.Nagle skoczyło na mnie pięć wilków.Dwie wadery i trzech basiorów.Zrozumiałem,że to już mój koniec.Nie poddawałem się mimo to.Nasza wataha musi wygrać,więc staram się zająć te wilki jak najdłużej.W końcu poczułem,że nie mam już więcej sił.Ich resztką osunąłem się na ziemię.Nagle usłyszałem odgłosy biegu.Jakiś wilk zabił moich oprawców.Próbował mnie ocucić.Jeszcze żyłem.Może mu się uda...Miałem wielką nadzieję,że tak...
< Kto dokończy?>
Od Nirvany - CD historii Arsusa
Byłam nie tyle zrozpaczona, co wściekła. Co chwila napadali na mnie dziesiątkami, a ja prawie nie dawałam już sobie rady. Właśnie walczyłam z siedmioma basiorami, kiedy Arsus załatwił jednego z nich i przybiegł mi po móc. Świetnie sobie radził i zabrał się za jednego z moich przeciwników.
- Jak ja nienawidzę takich szumowin - mruknął i przegryzł jednemu tchawicę.
- Świetnie Ci idzie, mój mruczusiu. - odparłam z tajemniczym uśmiechem i zrobiłam unik, gdyż jakaś wadera rzuciła we mnie kulą wody.
- I nawzajem. - powiedział Ars i pobiegł rozprawić się z daną waderą.
Wtedy rzuciłam się na wilka, który właśnie zaszedł mnie od tyłu. Zaczęłam z wielką agresją wgryzać się w jego kark. W tej chwili poczułam parzenie. Odwróciłam się i jeden z napastników użył swej mocy.
- Tak pogrywasz? - warknęłam.
Zamroziłam danemu wilkowi łapy i z pięści przyłożyłam mu w twarz, na co dwa następne wilki wytworzyły jakąś śmierdzącą substancję, niczym skunksy. Nie wytrzymałam i prawie, że bym zemdlała, kiedy to z pomocą przybiegła mi Isa. Otrząsnęłam się i podziękowałam jej skinieniem głowy. Miałam wielką chęć wypuścić Sailen z medalionu, jednak sądziłam, że jeszcze nie pora. Wojna trwała nadal...
<Ktoś dokończy?>
- Jak ja nienawidzę takich szumowin - mruknął i przegryzł jednemu tchawicę.
- Świetnie Ci idzie, mój mruczusiu. - odparłam z tajemniczym uśmiechem i zrobiłam unik, gdyż jakaś wadera rzuciła we mnie kulą wody.
- I nawzajem. - powiedział Ars i pobiegł rozprawić się z daną waderą.
Wtedy rzuciłam się na wilka, który właśnie zaszedł mnie od tyłu. Zaczęłam z wielką agresją wgryzać się w jego kark. W tej chwili poczułam parzenie. Odwróciłam się i jeden z napastników użył swej mocy.
- Tak pogrywasz? - warknęłam.
Zamroziłam danemu wilkowi łapy i z pięści przyłożyłam mu w twarz, na co dwa następne wilki wytworzyły jakąś śmierdzącą substancję, niczym skunksy. Nie wytrzymałam i prawie, że bym zemdlała, kiedy to z pomocą przybiegła mi Isa. Otrząsnęłam się i podziękowałam jej skinieniem głowy. Miałam wielką chęć wypuścić Sailen z medalionu, jednak sądziłam, że jeszcze nie pora. Wojna trwała nadal...
<Ktoś dokończy?>
Od Devil - Wojna
Walka była zacięta. Próbowałam zabić większość wilków z WKP ale to było bardzo trudne. Po pierwsze byłam w ciąży. Po drugie cholernie bałam się o mojego malucha. W końcu opadłam z sił. Na szczęście Smaug to zauważył i wyciągnął swą długą łapę i odlecieliśmy w bezpieczne miejsce.
- Devil nie możesz walczyć. Polecimy do mojej jaskini i tam cię zostawię. Podlece też po opiekunki ze szczeniętami.- Powiedział Smaug.
- NIE! JA CHCĘ WALCZYĆ!- Zawyłam.
- No dobrze ale pod warunkiem.- Powiedział Smaug.
- Pod jakim?
-Pod takim, że Mrozu i Kaliki będą blisko ciebie i w razie co zawyją po mnie.- Odparł Smaug.
- No dobrze.- Powiedziałam z niechęcią.
Walka u boku Mroza i Kaliki nie była taka zła. Choć w końcu Kaliki odciągnęła jakaś wadera i zaczęła się z nią gryźć a Mroza odciągnął basior. Zostałam sama. Tylko ja i szczeniak. Nagle na mnie rzucił się basior z trzy razy większy niż ja i już miał mnie ugryźć kiedy….pnącza z kolcami wyskoczyły z ziemi i tak go ścisnęły, że aż pękł.
- O fu!- Skrzywiłam się.
- Nic ci nie jest?!- Spytał mnie Mrozu.
- Nic. Ja mam przecież moce!- Zawyłam i ruszyłam na przód.
Kosiłam wszystkie wilki które stały mi na drodze. Byłam niczym kosiarka! Ale każda chwila kiedyś się skończy. Jeden wilk tak mocno wgryzł mi się w kark, że aż padłam. Przed mną stanęła wadera. Ale to był jej duch. Ja wiedziałam co to za wadera. To była Dynastia moja siostra! Gdy rodzina mnie porzuciła tylko ona została ze mną. To ona uratowała mi życie. W końcu zamknęłam oczy i …zasnęłam. Ale nie snem wiecznym.
- Devil nie możesz walczyć. Polecimy do mojej jaskini i tam cię zostawię. Podlece też po opiekunki ze szczeniętami.- Powiedział Smaug.
- NIE! JA CHCĘ WALCZYĆ!- Zawyłam.
- No dobrze ale pod warunkiem.- Powiedział Smaug.
- Pod jakim?
-Pod takim, że Mrozu i Kaliki będą blisko ciebie i w razie co zawyją po mnie.- Odparł Smaug.
- No dobrze.- Powiedziałam z niechęcią.
Walka u boku Mroza i Kaliki nie była taka zła. Choć w końcu Kaliki odciągnęła jakaś wadera i zaczęła się z nią gryźć a Mroza odciągnął basior. Zostałam sama. Tylko ja i szczeniak. Nagle na mnie rzucił się basior z trzy razy większy niż ja i już miał mnie ugryźć kiedy….pnącza z kolcami wyskoczyły z ziemi i tak go ścisnęły, że aż pękł.
- O fu!- Skrzywiłam się.
- Nic ci nie jest?!- Spytał mnie Mrozu.
- Nic. Ja mam przecież moce!- Zawyłam i ruszyłam na przód.
Kosiłam wszystkie wilki które stały mi na drodze. Byłam niczym kosiarka! Ale każda chwila kiedyś się skończy. Jeden wilk tak mocno wgryzł mi się w kark, że aż padłam. Przed mną stanęła wadera. Ale to był jej duch. Ja wiedziałam co to za wadera. To była Dynastia moja siostra! Gdy rodzina mnie porzuciła tylko ona została ze mną. To ona uratowała mi życie. W końcu zamknęłam oczy i …zasnęłam. Ale nie snem wiecznym.
Od Grami - Dlaczego? Dlaczego właśnie MY?
Od rozpoczęcia wojny minęły 2 godziny. Nirvana walczyła z trzema basiorami. Nagle przeprowadziła transformację. Zamieniła się w czarną postać. Basiory od niej uciekły, klnąc. Jednak 3 wilki to nie to samo, co cała armia! Wszyscy zawzięcie walczyli. Ja też, pomimo tego, że dorosła jeszcze w pełni nie byłam. Kiedy właśnie wzięłam się za jakiegoś słabego basiora, w szyi poczułam przeszywający ból. Nic już z tej chwili nie pamiętałam. Obudziłam się w jakiejś jaskini. Obok mnie nikogo nie było. Natychmiast skoczyłam na równe łapy i pobiegłam na pole bitwy. Część wrogów została wytępiona, jednak to i tak za mało. Nasza wataha się nie poddawała. Nie widziałam towarzyszy, co znaczyło, że wrogowie są w pełni sił. Stałam na wejściu do jaskini. Patrzyłam, myślałam... Myślałam o tym wszystkim,o tym, co złe. Nie chciałam, jednak te myśli wciąż atakowały mój umysł. Byłam wściekła! Nagle poczułam się gorzej. Upadłam, nie mogłam wstać. Po chwili poczułam przypływ energii. Nie chciałam wstać, ale to zrobiłam. Ktoś mną poruszał, ale to nie byłam ja. Ten ''ktoś'' kazał mi rzucić się na Ofhę. Czy to zrobiłam? Tak! Nie chciałam tego. Z całych moich sił wyrywałam się z niewoli tego ''kogoś''. To nie było jednak w granicach moich możliwości. Przedarłam się przez wojowników, przez pole bitwy. Ofha stał na końcu, chihiocząc. ''Ktoś'' rzucił mnie na niego. W tej samej chwili odzyskałam władzę nad sobą. Ofha wstał, otrzepał się i próbował mnie zabić. Tak... Dla przyjemności. Ja jednak się odsunęłam, a on.. Nieestetycznie mówiąc, palnął o ziemię. Był wściekły. Ja podobnie. I tu zaczęła się walka. Ja gryzłam go, on gryzł mnie. Nagle runęłam na ziemię. On się na mnie rzucił, ale w pół skoku się zatrzymał i spadł. Zawył. Ktoś musiał go postrzelić. Szkoda, że go nie zabił. Ofha mimo ran nadal ruszał się jakby ich nie miał.
Kto zranił Ofhę? Kto mną poruszał?
\ /
\ /
\ /
\ /
\ /
\ /
James?
<Dokończysz, James?>
Od Devil
Kaliki i ja leciałyśmy na Smaugu. Ani ja ani Kaliki nie wiedziałyśmy dokąd leci Smaug. W końcu wylądował w jaskini wypełnionej…..Złotem! Szmaragdy, złoto i rubiny walały się po podłodze. Ba! Podłogi Ne było widać.
-Tu jest jak w raju!- Zawyła Kaliki.
- No.- Odparłam bo tylko to przychodziło mi na myśl.
- Wezmę tylko sakiewkę złota i szmaragdów.- odparł Smaug- A to dla ciebie Devil.
Smaug dał mi skrzynkę z eliksirami. To były eliksiry: życia wiecznego, wskrzeszenia, skracania ciąży i eliksir dzięki czemu mogłam mieć swoje małe puchate kuleczki!
- Ja…ja nie wiem co powiedzieć?- Wyjąkałam.
- Nic nie mów. Umówmy się, ze ja będę takim umownym bocianem.- Odparł Smaug puszczając do mnie oko.
Zaśmiałam się dosyć głośno.
- A to dla Kaliki.- Powiedział Smaug dając jej piękny pierścionek z wielgaśnym brylantem.
- Ja…ja….eyy…Dziękuję.- Odparła Kaliki.
- Dobra dziewczyny wsiadamy. Lecimy do watahy.- Zaryczał Smaug.
Lot zajął nam jakieś 2 do 3 godzin. Wataha najwyraźniej spała. Lecz niektóre wilki plątały się w te i we wtem. To byli wojownicy.
- Devil Kaliki! Tu jesteście!- Krzyknął Mrozu i dał mi buziak.
- Nic nam nie jest. I mam smoka.- Odparłam pokazując Smauga.
- Przepiękny.- Powiedział Mrozu.
- Dziękuje.- Zaryczał Smaug.
- No dziewczyny idźcie spać.- Odrzekł Mrozu.
- Dobra. Idziemy do mojej jaskini?- Spytałam.
- Tak.- Zawył Mrozu.
Idąc spać u boku Mroza myślałam o maluchu. A jeśli i Smaug pożre mojego szczeniak! Nie na pewno nie.
Subskrybuj:
Posty (Atom)