Z lekka uśmiechnęłam się, słysząc słowa Strangera.
-Ja ciebie też – odparłam mrużąc oczy. Czemu był taki uroczy?
-Vettä! vettä!! – rozpaczliwy krzyk wilka doszedł do nas. Pobiegliśmy do źródła dźwięku.
-Co? – zapytał Stranger patrząc na fioletowego wilka, wyjątkowo dużego, na pewno nie z tego terenu.
-Anna minulle vettä! – prosił.
-Czego on chce? – warknął zjeżony Stranger.
-Chce wody – machnęłam kilka razy ogonem i przy wilku pojawiła się kałuża. Łapczywie zaczął pić.
-Skąd wiedziałaś? – zapytał zainteresowany.
-Trochę podróżowałam, uczyłam się wielu języków, kilkoma władam jakby były ojczyste. – wyjaśniłam. – A on mówi w języku fińskim.
-Rozumiem – odparł i począł patrzeć na nowego.
-Kiitän teitä, kuka olet? (dziękuję wam, kim jesteście?) – zapytał, patrząc na zmianę to na mnie, to na Strangera.
-Olemme Euroopan susia, se Wataha Silver Moon. (jesteśmy wilkami europejskimi, to Wataha Srebrnego Księżyca) – odpowiedziałam. - Kuinka voit?
-No, kiitos jälleen (dobrze, jeszcze raz dziękuję) – uśmiechnął się z lekka i znikł w chmurze fioletowego pyłu.
~*~ Po zrozumieniu co się stało ~*~
-Spokojnie, najwidoczniej się przeteleportował. – zdziwiona zaczęłam.
-Taak... – odparł.
-Więc co robimy? – zapytałam wesoło.
< Stranger?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz